تاثیر امید درمانی گروهی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکروزیس یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن سیستم عصبی مرکزی و از مهم‌ترین بیماری‌های تغییردهنده زندگی فرد،به ویژه در سنین جوانی می‌باشد که باعث افت شدید سطح کیفیت زندگی بیماران مبتلا شده و به تدریج فرد را به سوی ناتوانی پیش خواهد برد. یکی از شاخص‌های موفقیت مداخلات درمانی در بیماران مزمن بهبود کیفیت زندگی است. لذا پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر امید درمانی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس صورت گرفته است. روش: برای انجام پژوهش حاضر از یکی از طرح‌های نیمه تجربی به نام طرح کنترل نابرابر استفاده شده است. نمونه‌ها با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، در دسترس بودن و بر مبنای داوطلبانه بودن آزمودنی‌ها از میان بیماران عضو انجمن ( multiple sclerosis) MS اصفهان انتخاب شدند. 24 آزمودنی، بر مبنای داوطلبانه بودنشان در دو گروه 12 نفری شاهد و مداخله گمارش شدند. گروه مداخله در 8 جلسه 90 دقیقه ای امید درمانی شرکت کردند اما گروه شاهد در زمان اجرای آزمایش مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده‌ها در قبل و بعد از مداخله درمانی از پرسشنامه‌های دموگرافیک و فرم کوتاه کیفیت زندگی (WHOAOL- BREF) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آماره‌های توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی) و آماره‌های استنباطی (تحلیل کواریانس) و با نرم افزارSPSS v.16 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی گروه مداخله بعد از جلسات درمانی در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معناداری پیدا کرد (0001/0>p). همچنین اثر تعاملی جنسیت و مداخله نیز معنادار نبود به این معنی که تغییر رفتار افراد پس آزمون در کیفیت زندگی در گروه شاهد و مداخله بستگی به جنسیت آن‌ها نداشت. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که‌امید درمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بیانجامد. بنابراین بهره گیری از این رویکرد درمانی در بیماران مولتیپل اسکروزیس و سایر بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن توصیه می‌گردد.